ေကာင္းကင္ေပၚက တိမ္တုိက္ေတြမဲေမွာင္ေနသည္။ မိုးတုိ႔ျဖင့္ ရြာခ်ေစခ်င္လွသည္။ ဒါမွသာ ေကာင္းကင္ၾကီး ၾကည္လင္ ၀င္းပလာလိမ့္မည္။ မုိးဆဲစ ေနေရာင္တို႔ျဖင့္ ပန္းျမတ္ေလးမ်ား ပိုလန္းေစခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ရာသီဥတု ဟူသည္ကား ကိုယ့္အလုိ လိုက္လိမ့္မည္မထင္။ အေတြးေတြလည္း ဟုိေရာက္ ဒီေရာက္ျဖစ္ေနသည္။ ဒီရုပ္ခႏၶာလည္း ကိုယ့္ကို အလုိမလိုက္ေတာ့ျပီ။ စိတ္ဟူသည္လား လားရာသြားေနသည္။
ရာသီဥတုက ကိုယ့္ဘက္မွာ ပါမေနေခ်။ ခပ္သဲသဲ ခပ္ညံညံ မိုးသံကိုနားေထာင္ မုိးေငြ႕ကို ထိေတြ႕ရင္း ေကာ္ဖီသင္းသင္း ေသာက္ရမည့္ အၾကံကိုလည္း စြန္႔ရေတာ့မည္ထင္သည္။ ညေနခ်ိန္မွသည္ ညနက္ဆီသုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္တိုင္း ေကာ္ဖီထပ္ထပ္ေသာက္လွ်င္ အိပ္ဖို႕စိတ္ေတြ မျငိမ္ျဖစ္တတ္လာသည္ကိုလည္း အသိပင္။ သို႔ေသာ္ ထိုေကာ္ဖီသင္းနံ႕ကို တိတ္တခုိး ေမွ်ာ္ေသာက္ေနမိသည္။
ဘ၀ဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းနဲ႔ အသက္ရွင္ရတာတဲ့။ မိုးေလးမ်ား မစဲ တသဲသဲရြာမလားလို႔ ေမွ်ာ္မိပါသည္။ လ မထြက္လည္းေနပါ။ မိုးနတ္မင္းသာ ေကာင္းခ်ီးေပးစမ္းေစဗ်ာ။ တစ္ကယ္ေတာ့ မုိးက ရြာခ်င္မွလည္း ရြာမည္။ ရြာလွ်င္လည္း ရြာမည္ဆိုတာကို အသိပင္ျဖစ္သည္။
စိတ္ေတြ မႈိင္းေနခ်ိန္မွာ ကုိုယ့္ခံစားခ်က္ကို နားမလည္ေပးေတာင္မွ နားေထာင္ေပးမည့္ အေဖာ္ကိုေတာ့ ခံုမင္မိသည္။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းတုန္းက ခင္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရသည္။ မိမိအတြက္ ပိုလည္းမေတြးေပး လိုလည္းမေတြးေပး အျမင္ကို အသိေပးတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ……။
ရာသီစက္၀န္းေတြနဲ႔အတူ မိမိအသက္သည္လည္း တစ္ႏွစ္ျပီး တစ္ႏွစ္ ဂဏန္းေတြၾကီးလာခဲ့ျပီ။ ခုထိ ႏွစ္ခ်ီေမးလာေသာ အေျခခံေမြးခြန္းကို ကိုယ့္ဘာသာ မေသခ်ာေသး။ မွားယြင္းတဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ခုမွာ တစ္ဘ၀လံုး အဓိပၸာယ္မမဲ့ခ်င္တာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ ဘ၀ဟာ ဟင္းလင္ျပင္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
မ်က္စိတစ္မွိတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ ေနသည္လည္း ဆည္းဆာေပါင္း ေထာင္ခ်ီျဖတ္ခဲ့ျပီ။ ခုထိ ကိုယ့္ဘ၀ေနျခည္မလင္းလက္ေသးသည္ေတာ့ ကိုယ့္အသိပင္။ ထို အာရုံနံနက္ခင္းတစ္ခုကို ေမွ်ာ္ေနေပဦးမည္။ သို႔ေသာ္ ေမွ်ာ္ေနရုံနဲ႔ မျပီး။ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္မွ ျဖစ္မည္။ သို႔မွသာ ထိုမနက္ခင္းသည္ မိမိလိုခ်င္ေသာ ဒါမွ မဟုတ္ မိမိႏွလံုးသားႏွင့္ကိုက္ေသာ နံနက္ခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ေန႔သစ္တစ္ေန႔
ဒါမွ မဟုတ္ ေန၀င္ဆည္းဆာေရာက္မွ ထုိအလွျဖင့္ပင္ ေက်နပ္အားရလွ်င္လည္း မိမိ ေသေပ်ာ္ေလာက္မည္ထင္ပါသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတည္းဟူေသာ ထိုအရာသည္ ပန္ဒုိးရာအုိးထဲတြင္ ရွိေနပါလိမ့္ဦးမည္ဟု ေမွ်ာ္ကိုးရင္း………………………………………. မဲေမွာင္ေနတဲ့ တိမ္တိုက္ေအာက္မွာ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္လိုက္ပါဦးမည္။
htaikseng 