ဒီည ၂၀၁၂ ဆိုတဲ႔ ယခုကမၻာၾကီးရဲ႕ အဆံုးသတ္ကိုပံုေဖာ္ထားတဲ႔ အေနာက္တိုင္း ရုပ္ရွင္ကို ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ၾကည့္လိုက္ရင္းကေန ေသျခင္းအေၾကာင္း အာရုံထဲမွာ ျဖစ္လာတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ႔ သံုးေလးရက္က ကြ်န္ေတာ့္ညီ အိမ္အျမန္ျပန္သြားတယ္ေလ။ ရွမ္းျပည္ကိုပါ..။ အေဖေနမေကာင္းလို႔တဲ႔…။ အဲဒီ စိတ္ကရင္ထဲမွာရွိေနေသးလို႔လည္း ျဖစ္မွာပါ။
ကြ်န္ေတာ္ဟာ တစ္ကယ္ေျပာရရင္ေတာ့ သားဆိုးတစ္ေယာက္မဟုတ္ေတာင္ သားေကာင္းတစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ႔ပါဘူး။ မိဘေတြကို ခုခ်ိန္္မွာ ဘာဒုကၡမွ မေပးေပမယ့္ ကာယကံေျမာက္ ျပန္မေတြ႕ႏုိင္ခဲ႔ဘူးေလ။ ေၾသာ္ ငါ့မိဘေတြကိုမ်ား ဆံုးရႈံးလိုက္ရရင္ ဆိုတဲ႔ စိတ္က ႏွလံုးသားကို အားငယ္ေစပါတယ္။ သတၱ၀ါတစ္ခု ကံတစ္ခု ဆိုတဲ႔စကားပံုက ရင္ထဲေရာက္လာတယ္။ လူဆိုတာေသမ်ိဳး၊ ျဖစ္ပ်က္ေတြ၀င္လာေတာ့ စိတ္သက္သာလာသလိုလို ဒါေပမယ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ အေတြးေတြက ၀ဲလည္ေနတုန္းပါဗ်ာ။
ဘ၀အဆံုးျဖစ္တယ္လို႔ တစ္ခ်ိဳ႕ယူဆၾကတဲ႔ေသျခင္းကို တို႔လူသားေတြ ဘယ္သူက ေရွာင္ဖယ္လို႔မရဘူးလို႔သိရပါတယ္။ တစ္ခုပဲကြာၾကမယ္ထင္တယ္။ ဘ၀ကိုေနျပီးေသသြားတဲ႔လူနဲ႔ မေနဘဲေသသြားတဲ႔လူ ဒါပဲကြဲမယ္။
ၾကားဖူးတဲ႔ပံုေလးတစ္ခုလိုေပါ့။ တို႔ေတြကေလးဘ၀တုန္းက လူၾကီးျဖစ္ခ်င္ၾကတယ္။ အထက္တန္းဘ၀ေရာက္ေတာ့ တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ အားထက္သန္ခဲ႔တယ္။ ေက်ာင္းတက္ေနရင္း ေက်ာင္းျပီးေစခ်င္လွတယ္။ အလုပ္လုပ္ခ်င္လြန္းလို႔ ..။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳျပီး ကေလးေတြရလာတယ္။ ကေလးေတြအတြက္ေပးဆပ္ေနရလို႔ ဘ၀ၾကီးကသာယာေနတယ္။ အဲလိုနဲ႔ အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အလုပ္လည္းမလုပ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီလို ေသဖို႔နီးလာမွ ဘ၀အဓိပၸာယ္တစ္ခုကို ရိပ္မိလာတယ္။ ေၾသာ္ ငါေလ တစ္ဘ၀လံုး အသက္ရွင္ခဲ႔တယ္။ ေနဖို႔ ေမ့ေနပါေရာလား။ ေနဖို႔ ေမ့ေနခဲ႔ပါလား။
ငါေကာ ေနမွာလား .. မေနဘဲေသမွာလား။ ဒါေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ၾကမၼာဆိုတာ ဆိုလို႔မရစေကာင္းပါဘူး။ မအိုဘဲမယ့္လည္း သီးကင္းေလလို ေၾကြက်ႏိုင္တာပဲ။ သဘာ၀ေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ ပိုးထုိးလို႔ျဖစ္ျဖစ္ သစ္သီးေတြေၾကြသလိုေပါ့။
ေသမွာမလႊဲရင္ တုိ႔ေတြ ဒီေလာကထဲဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ ဗုဒၶဓမၼအရေတာ့ ေလာကမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနရတာက ဒုကၡ။ ျဖစ္ပ်က္မရွိဘဲ ျငိမ္းခ်မ္းရာက နိဗၺာန္.. ေရာက္ရန္လမ္းက ရွစ္သြယ္.. ။ ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခုဒီမွာဆိုလိုတဲ႔နိဗၺာန္ဟာ ဘံုတစ္ခုခုကိုဆိုလိုတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ ျဖစ္ပ်က္မရွိ အားလံုးခ်ဳပ္ျငိမ္းရာေနရာေလး ကို ဆိုလိုတာပါ။ တကၠသိုလ္တက္တုန္းက အန္တီၾကီးဆိုင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ နိဗၺာန္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး ျငင္းၾက တာမွတ္မိေသးတယ္။ ဘံုဟုတ္မဟုတ္ေပါ့။ ပညာရွိၾကီးေတြက ဘယ္လို ရွင္းျပသြားတယ္ေပါ့။ မဟာစည္ ဆရာေတာ္ဘုရားဆံုးမသြားသလို သိခ်င္ရင္ က်င့္ၾကံၾကည့္ဆိုတာနဲ႔ ျငိမ္သြားၾကတယ္။
ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ေဂါတမဗုဒၶညႊန္ၾကားအပ္တဲ႔ လမ္းစဥ္အတိုင္းလိုက္သူကိုေခၚတာတဲ႔။ ဗုဒၶဘာသာက ကိုးကြယ္တဲ႔ဘာသာမဟုတ္။ က်င့္သံုးတဲ႔ဘာသာ။ ဆုေတာင္းပူေဇာ္ရွိခိုးေနရုံနဲ႔ မျပီးတဲ့ဘာသာ။ လုိက္နာ က်င့္ၾကံမွသာ ဗုဒၵဘာသာ။ အပၸမာေဒထ သမၼာေဒထ ဟူသတတ္။
ေဂါတမဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္ ေတြထဲမွာ အၾကိဳက္ဆံုးက ကာလမသုတ္။ ေဂါတမ ကာလမနိဂံုး (ရြာ)အနီး ေတာထဲက ထြက္လာေတာ့ ရြာသူ၊ ရြာသားေတြက ရဟန္းကဘယ္သူလဲ စပ္စုၾကတယ္ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ေဂါတမက ငါ ဘုရားလို႔ေျဖတယ္။ ပရိသတ္ေတြက ျပံဳးရယ္ၾကတယ္။ အေၾကာင္းစံုသိေတာ့ ဒီလိုပဲ ဒီေတာထဲက ထြက္လာတဲ႔ ရဟန္းေတြက ဘုရားလို႔ေျပာလြန္းလို႔ ျပံဳးရယ္ရေၾကာင္းသိရတယ္။ အဲဒီမွာ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားက ကာလမသုတ္လို႔ အမည္တြင္မည့္ တရားကို ေဟာခဲ႔တယ္။ ဘုရားေျပာတယ္ဆိုလို႔၊ မိဘလူၾကီးေျပာတယ္ဆိုလို႔၊ ကိုခ်စ္တဲ႔လူေျပာတယ္ ဆိုလို႔ မယံုလိုက္နဲ႔ ။ မိမိကိုယ္တိုင္ ခ်င့္ခ်ိန္ျပီးမွယံုဆိုတာေလးပါ့။
ဒါေပမယ့္ ဥာဏ္ႏုလို႔လား မသိ။ ေသရာကကေန ေနာက္တစ္ဘ၀ကူးတဲ႔ကိစၥကို လံုး၀ပညာဥာဏ္မပြင့္ဘူး။ ဟိႏၷဴအယူအရေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ေသရင္ နာမ္ခႏၶာၾကီးက က်န္ခဲ႔ျပီး က်န္တဲ႔ရုပ္တာကသာ မဟာျဗမၼာၾကီးဆီ ျပန္လည္ေပါင္းစည္းတယ္။ ဗုဒၶ၀ါဒအရက်ေတာ့ ရုပ္ေကာ၊ နာမ္ေကာ မကူးဘူး။ သတၱိဓါတ္သာကူးတယ္ဆိုတယ္။ အဲဒီ သတၱိဓါေလးဘယ္လိုကူးသလဲ။
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးေတာ့ အေကာင္းဆံုးတစ္ခုနဲ႔ရွင္းျပပါတယ္။ ဖေယာင္းတုိင္မီးကူးသလိုပဲတဲ႔။ ေနာက္ဖေယာင္းတုိင္ကို ကူးသြားတဲ႔မီးက ဟုိဖေယာင္းတုိင္ကူးလာတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဟုိဖေယာင္းတိုင္လည္း မဟုတ္ဘူးတဲ႔။ သူေျပာသလိုဆိုေတာ့ သေဘာေပါက္သလုိရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀င္ မက်ခ်င္ေသးဘူး။ သူေျပာတာကိုလည္း ျမင္လာတယ္။
ရင္းႏွီးသူေတြေျပာသလို ကိုယ့္ကိုကို ဆရာလုပ္တတ္တဲ့အက်င့္ရွိသာ သတိထားမိပါတယ္။ ခက္တာက အဲဒီ သတိ လြတ္လြတ္ျပီး ဆရာလုပ္မိသလိုျဖစ္သြားတတ္တယ္။ အဲလိုျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ျဖစ္ေနတယ္။ ျဖစ္ဦးမယ္။ ဒါေၾကာင့္ အားလံုးကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေဗြမယူပါနဲ႔လို႔။ ေဗြယူခ်င္လည္းယူပါ။ အားလံုးေသမ်ိဳးပဲဟာ။
က်မ္းခိုးစာရင္း- ေက်ာ္၀င္း- သစၥာရွာဖို႔ျမင္းစီးသူနဲ႔ အျခားဖတ္မွတ္သမွ်၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တာ၀က အန္တီၾကီးဆိုင္၊ ကုိရင္ေအာင္သန္းဆိုင္၊ သံုးခြဆို္င္၊ အတန္းထဲမွာ သူမ်ားေတြ စာကိုအာရုံမရေလာက္ေအာင္ ေလက်ယ္က်ယ္နဲ႔ ပညာရွင္ေယာင္ေဆာင္ေဆြးေႏြးခဲ႔တဲ႔သမွ်အျပင္ စိတ္ကူးထဲေပၚရာေတြကို က်မ္းခိုးထားပါတယ္။
မေသခင္ေရးဦးမယ္ စိတ္ထဲရွိသမွ်ကိုကြယ္။ ဖတ္လွ်င္ဖတ္သူ၏ တာ၀န္သာျဖစ္၏။ ကြ်န္ပ္မည္သည့္ကိစၥကိုမွ် တာ၀န္မယူ။ တာ၀န္မခံ။ တာ၀န္မရွိ။ ကိုယ္ေရးျပီးလွ်င္ကိုယ့္ကိစၥျပီးျပီမွတ္၏။ မျပီဘူးယူဆလွ်င္ အေရထူလွ်င္ ျငင္းႏုိင္၏။ လိပ္ဂ်ပိုးမ်ိဳးရုိးမ်ားကိုပင္ အရွက္မရွိျငင္းတတ္သူ သူငယ္ခ်င္းရွိ၏။
ပေလာဂ့္ေတြ ေခတ္စားတဲ့ေခတ္ဆိုျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ္လည္းေလ ေလာကီသားေပဖို႔ၾကြားခ်င္လွေပလိမ့္ဆိုသလို ေတြးမိေတြးရာေရးမိေနဦးမွာပါ။ အခ်ိဳ႕က ေျပာပါတယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္း အူမေခ်းခါးမက်န္ ယခုလို ေျပာသူမ်ားဟာ မရွက္၍သာဆိုျပီး။ ေျပာလည္းခံရပါမယ္။ မ်က္စိဖုန္၀င္တယ္ဆိုလည္း မဖတ္ဖို႔သာ အၾကံေပး လိုပါတယ္။ ရကန္စာဆိုေတြလို ျပန္ေျပာရရင္ေတာ့ အဲလိုသာ အူမေခ်းခါးမက်န္ေရးလို႔ထင္တယ္ ဆရာပီမိုးနင္း၊ ဆရာေသာ္တာေဆြတို႔ နာမည္ၾကီးေနတယ္ေလ။
ယခုေခတ္ခါၾကီးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြအခ်င္းခ်င္းေတာင္ လူခ်င္းေတြ႔ျပီး ရင္ဖြင့္ၾကိဖုိ႔အခ်ိန္သိပ္မရွိၾကဘူး။ ဂ်ီေတာ့ ေျပာရင္ေျပာျဖစ္ၾကမယ္။ ဂ်ီေမးနဲ႔ အျပန္လွန္ သတင္းေပးပို႔ ေဆြးေႏြးေကာင္း ေဆြးေႏြးမယ္။ လူခ်င္းအေတြ႕ နည္းနည္းလာတယ္။ အဲဒီေတာ့ တစ္ေယာက္ေတြးျမင္သိ ခံစားတာေတြကို တစ္ေယာက္သိိဖို႔မလြယ္လွဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္စိတ္ထဲေပၚသမွ် မွတ္တမ္းတင္ရင္း ဖတ္တဲ႔သူေတြကုို ေဖ်ာ္ေျဖခြင့္ရရင္ရ၊ ဟဲ႔နင္ေရးတာေတြ မဆိုးဘူး ခ်ီးက်ဴးခံရလည္းမနဲဆိုျပီး ေရးမိျပမိတာပါဗ်ာ။ မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚမွာ ကိုေရးထားတာကို လက္မေထာင္တဲ႔ပံုေလးႏိုပ္တဲ႔ လူမ်ားရင္ လိပ္မ်ိဳးႏြယ္လူပဲ ေပ်ာ္တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါတင္မကဘဲ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္ေလး ေတြနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ အဂၤုလိစာ၊ ျဗိတိသွ်စာ၊ အေမရိကန္စာ၊ ဗားကလစ္၊ ျမန္းကလစ္စာေလးေတြနဲ႔ ေကာထားရင္ လည္း ၾကိဳက္မွၾကိဳက္.. ငါ့ခံစားခ်က္ကို ဂရုစိုက္တဲ႔ လူသားပီသသူေတြရွိပါေသးတယ္လို႔ ေတြးရင္း ၀မ္းသာပီတိ ဂြမ္းဆီထိသလိုျဖစ္ရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္၀မ္းသာသလဲဆို ႏူးညံ့တဲ႔ဂြမ္းကို ဆီဆြတ္လိုက္လို႔ ပိုႏုူးညံ့သြားသ လိုခံစားရတာကိုေျပာတာပါ။ ဤကားစကားခ်ပ္။
တစ္ကယ္ေတာ့ ဒီစကားလံုးေလးေတြကို ကီးဘုတ္ေပၚႏုိပ္ေနခ်ိန္မွာ သိပ္ေနမေကာင္းပါဘူး။ အေတြးေတြလည္း ရူးေနပါတယ္။ ေသာက္ထားတဲ႔ ေဆးရွိန္ေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္လာလုိက္၊ ကဖင္းေၾကာင့္ မ်က္လံုးက်ယ္လာလိုက္၊ ပ်က္သြားတဲ့မီးေၾကာင့္ မ်က္စိသူငယ္အိမ္က်ယ္လာလိုက္၊ ျပန္လာတဲ႔မီးေၾကာင့္ ျပန္က်ဥ္းလိုက္နဲ႔လည္းျဖစ္ေန တယ္။ ဟိုသီးခ်င္းလိုေပါ့။ သြားရမည့္ခရီးက မုိင္ေထာင္ခ်ီေ၀းေသးသည္ ငါမအိပ္ခင္ဆိုသလိုပဲ။
ခုဆို ဒီေလာကမွာ ေနလာတာ ၂၄ ႏွစ္၊ ၅လနဲ႔ ၁၀ရက္ရွိပါျပီ။ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္လည္းငါဘာမွ မလုပ္ရေသးဘူး။ ငါ့အတၱအတြက္ေကာ ဘာမ်ားလုပ္ေသးလို႔လည္း။ ေန႔ရွိသမွ် … ခုေနေသရင္ဘယ္လို ေနမလဲေနာ္။ ငါေသႏုိင္ျပီလား။ ေနာင္ဘ၀ဆိုတာၾကီးေတာ့ မလိုခ်င္ဘူး။ ေသရင္ျပီးခ်င္ျပီ။ ေပ်ာ္တယ္ မေပ်ာ္ဘူးဆိုတာထက္ ငါမေနခ်င္ဘူး ဘ၀ကို။ ေလာကကိုစြန္႔ခ်င္ေနတာ မဟုတ္ေပမယ့္ မတြယ္တာခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္ တြယ္တာေနေသးတယ္။ ေသခ်င္လားဆိုရင္ မေသခ်င္ဘူး။ ေၾကာက္လားဆို ေၾကာက္တယ္။ ေန႔တုိင္းအကုသိုလ္လုပ္ေနတယ္ေလ။ ဘာအကုသိုလ္လဲဆိုရင္ ေန႔တုိင္းသတ္ေနတယ္။ ျခင္သတ္တယ္။ ပိုးဟပ္ကို ေန႔တုိင္း ဖိနပ္နဲ႔ေဒါသတစ္ၾကီးဖိသတ္တယ္။ ပုရြတ္စိတ္ေတြကို ေရနဲ႔ေလာင္းတယ္။ ေဆးျဖန္းတယ္။ အဲဒီအေကာင္ေလးေတြနဲ႔ ၾကြက္ကိုေန႔တုိင္း ေဒါသျဖစ္ရတယ္။ သူမ်ားအသားပါမွ ထမင္းစားေကာင္းေတာ့ သတ္တာကို အားေပးတာနဲ႔တူတယ္။ ၀က္သားသည္ကလည္း အေလးခိုးမွျမတ္မွာဆိုေတာ့ ခိုးမယ္ထင္တယ္။ အဲဒါကို သိရက္နဲ႔ ၀ယ္ယူအားေပးေနတယ္။ အကုသိုလ္အားေပးတဲ႔သေဘာ မဟုတ္လား။ အိမ္ေအာက္ ယုဇနေနာက္ဆံုးကားဆိုျပီး တစ္ညတစ္ည ေနာက္ဆံုးကား ဆယ္စီးေလာက္ထြက္ေနတာလည္း မုဒိသာပြားေပးေနရတယ္။ ကဲ ဘာက်န္ေသးလဲ ေကာင္းတာ။ စိတ္ထဲ၀မ္းနည္းေနေပမယ့္ ျပံဳးျပႏုတ္ဆက္ေနရတာေကာ လိမ္ရာမက်ျပန္ဘူးလား။ အသက္ရႈလိုက္တုိင္း ….. ဘာမွမလြတ္ေတာ့သလိုပဲ။
မေရရာမေသခ်ာ ပ်က္စီးလြယ္ေသာ အနာဂတ္မဲ႔ဘ၀ကိုပိုင္ဆုိင္ထားသူ ခုစာဖတ္ရင္းလည္း စာေရးသူက သက္ရွိထင္ရွား ရွိခ်င္မွရွိေတာ့မွာ။ အခ်ိန္မေရြးေသႏုိင္တယ္။ ဆက္ထိန္းထားၾက အဲဒီသိကၡာေတြ၊ မာနေတြ ေသရင္လည္း သယ္သြား … ကူးတို႔ခအျပင္ တန္ဆာခပါမ်ားမ်ားေဆာင္ရမွာဆိုေတာ့ ေဒၚလာေတြလည္း ဆုထား။ နာေရးမွာ လွလွပပေၾကာ္ျငာဖို႔ ဘြဲ႔ေတြ၊ ဂုဏ္ေတြလည္းမ်ားမ်ားရွာထား.. သား၊ သမီးေတြ အေမြလု ျပီးရန္သူျဖစ္ေအာင္ ပိုင္ဆုိင္မႈေတြလည္းမ်ားမ်ား ခ်ိန္သြား။
မေသခင္ နားခြင့္ေပးပါဦးခင္ဗ်ာ။ ကဲရြာစားၾကီး ယူရုိေဗဒါေရ အီးဗြီဒီေလးကို ဖြင့္ပါလုိ႔ နားလိုက္စို႔လား။ …
၁ ရက္ ၁၂ လ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ နံနက္ ၁ နာရီ ၁၁ မိနစ္ ၁၁ စကၠန္႔။ (ကီးဘုတ္ႏုိပ္ခ်က္ေပါင္း ၁၁၁၁၁၁)
